اینترنت دلاری برای کاربری ریالی

نوسان نرخ ارز، جهش های زنجیره ای و بی ثباتی دامنه دار آن که تاکنون نیز ادامه دارد، اگرچه عرصه را بر مردم تنگ کرده، در برخی موارد فوایدی نیز داشته است. از جمله آنکه “باعث شده بسیاری از سایت های داخلی میزبانی سرورهای خود را به داخل کشور منتقل کنند و این موضوع رونق کسب و کار ارایه دهندگان داخلی خدمات میزبانی را به همراه داشته است.” (خبرگزاری مهر) سال 89 هم در خبرها آمده بود که “وزارت ارتباطات و فناوری اطلاعات در یک بازه زمانی شش ماهه به دستگاه های دولتی مهلت داد تا میزبانی سایت های خود را به داخل کشور منتقل کنند و حتی پیشنهاد مسدود کردن سایت هایی که میزبانی خود را تا مهلت تعیین شده به داخل کشور منتقل نکنند نیز مطرح شد.”

علی شمیرانی

اگرچه آمار دقیقی از میزان انتقال سایت‌ها به میزبان‌های داخلی که تا قبل از نوسانات ارز انتقال روی آنها به صرفه نبود و همچنین دستاوردهای الزام انتقال سایت‌های دولتی به داخل در دست نیست، اما آنچه مسلم است نوسانات ارز و بخشنامه مذکور تاثیرات محسوسی در مهاجرت سایت‌های داخلی از خارج به داخل داشته است. مسلما قبل از دو رویداد مذکور کم نبودند سایت‌های ایرانی که اصولا خدمات خود را از داخل به کاربران عرضه می‌کردند. نکته قابل تاملی که این روزها بارز شده است، پرداخت هزینه‌های ارزی اینترنت برای کاربرانی است که در واقع از اینترانت استفاده می‌کنند. به عبارت دیگر این روزها ترافیک داخلی کشور با توجه به مسایلی که ذکر شد و همچین قضیه فیلترینگ و گسترش دیتاسنترهای داخلی و افزایش خدمات مبتنی بر وب فارسی به مراتب افزایش یافته و این اینترانت داخلی است که بیشتر مورد استفاده است تا اینترنت بین‌المللی. اما کاربران داخلی همچنان پول اینترنت ارزی را برای استفاده‌های داخلی پرداخت می‌کنند. اینکه چه نهادی در حال کار روی این مساله است و آیا امکان تفکیک ترافیک داخلی از خارجی و به تبع آن محاسبه متفاوت نرخ خدمات وجود دارد یا نه، روشن نیست؛ اما این مهم، تبدیل به یک واقعیت انکار ناپذیر شده است. البته یکی از فلسفه‌های اصلی ایجاد شبکه ملی اطلاعات به تفکیک مذکور بازمی‌گردد که باید منتظر ماند و دید آیا نهادهای مسوول فکری برای سود قابل توجهی که نصیب خدمات دهندگان اینترنتی می‌شود و پولی که از جیب کاربران می‌رود کرده‌اند یا نه؟