بد نیست این را هم بدانید که در در شهر کامیکاتسو ژاپن هیچ کامیون حمل زباله ای وجود ندارد و شهروندان زباله های آشپزخانه خود را به صورت کود در باغچه خانه شان استفاده می کنند. زباله های خود را می شویند و آنها را در 34 قلم مختلف جدا می کنند و سپس به مرکز بازیافت می برند تا کارگران زباله ها را بررسی کنند که زباله ها به سطل های درستی ریخته می شوند و حتی گوشی های موبایل و وسایل الکترونیکی از کار افتاده شان را هم بازیافت می کنند.

هدف از این مثال به هیچ وجه قصد مقایسه مع الفارق و بی فایده ایران و ژاپن و نیست بلکه موضوع تاکید بر پیشرفت های جهانی در این عرصه و فاصله شگرف ما با مقوله بازیافت زباله های الکترونیکی است.

برگردیم به ایران خودمان و آخرین خبر از وضعیت دفن و بازیافت زباله های الکترونیکی که از سال ها پیش در کشورهای پیشرفته فرصت ها و تهدیدهای آن درک و وارد فاز عملیاتی شده است.

رئیس اداره محیط زیست شهر تهران هفته قبل اعلام کرد: متاسفانه در حال حاضر در شهر تهران محل خاصی برای بازیافت وسایل الکترونیکی نداریم؛ ولی برای بازیافت فلزات ارزشمندی مانند طلا و نقره واحدی را در خارج از شهر تهران راه اندازی کرده ایم. شهروندان باید در این موضوع دقت داشته باشند که این گونه زباله ها را از یکدیگر جدا کرده و شهرداری و سازمان مدیریت پسماند نیز در خصوص جداسازی این زباله ها از یکدیگر نیز اقداماتی انجام داده اند.

طبق معمول مواجهه با مسایل چند وجهی و چند مسوولیتی که نهادهای مختلف و مردم را دربر می گیرد، مشخص نیست استراتژی کلان کشور در خصوص ساماندهی به معضل جدی زباله های الکترونیکی چیست و متولی کیست. ای کاش در هفته دولت اخباری نیز از افتتاح مراکز بازیافت زباله های الکترونیکی که کشورمان یکی از تولیدکنندگان بزرگ آن به شمار می رود نیز منتشر می شد.