پس از هشت سال گمگشتگی و دربدری تازه چهارسال است این هواپیما که همگی درش نشسته ایم قدری جان پرواز پیدا کرده است. حالا غوغاست. غوغا. شش نفر محترم و برگزیده از بین ما مسافرها مدعی هدایت درست این غولِ معلق اند...

حالا وسطِ این بلبشو از بلندگو از ما مسافران خواسته اند نظر بدهیم کدام یکی ما را سالم تر به زمین می رسانند. جالب است در این گیرودار دو نفری هستند مدام از بلندگو قولِ قاطعِ سه وعده غذای اضافی در طول پرواز می دهند؛ هرقدر هم خدمه پرواز توی سرشان می زنند که بابا به خدا هیچ جیره اضافی در هواپیما نیست گوششان بدهکار نیست که نیست؛ چون به عینه می بینند تعدادی از مسافرانِ گرسنه و شبهِ گرسنه از حالا صف بسته اند برای دریافت غذای نذری جوری که هجوم جمعیتِ ملتهب هر لحظه ممکن است تعادل هواپیما را به هم بزند. شوخی ندارد. حواسمان نباشد به پلک زدنی سقوط می‎کنیم.  

حالا مدام عده ای بگویند دخالت نمی کنیم تا سقوط کند!

اگر شما جوانان در خانه بنشینید و برای پیشرفت، پای صندوق رای نیایید، بدانید که در پیاده روها هم دیوار خواهد بود. من آنها را خوب می شناسم؛ آنها روزی در جلسه ای تصمیم گرفتند که در تهران و در پیاده روها دیوار بکشند و پیاده رو زنانه و مردانه ایجاد کنند؛ همانطور که در محل کارشان بخشنامه تفکیک جنسیتی را ایجاد کردند.

آیا می خواهید مظلومیت چهره هایی مانند مرحوم هاشمی رفسنجانی که سال ها مخدوش شد ادامه یابد؟

با چه قانونی افرادی که به این کشور خدمت کردند و گفت وگوی تمدن ها را ترویج دادند خانه نشین کرده اید؟