این مفهوم در واقع مفهومی است روان شناسیک و یکی از اختلال های حافظه ای است. یعنی بیمار، معمولاً ناآگاهانه، درباره ی خود و جهان اطرافش خاطره ها و داستان هایی می سازد که هرگز رخ نداده اند اما اعتماد زیادی دارد که رخدادی حتماً وجود داشته است. همین مفهوم را در بحث شبکه های عصبی رایانگری و نیز یادگیری ماشین هم وارد کرده اند. یعنی سیستم یادگیری ماشین یا شبکه ی عصبی برای خود الگوهای یادگیری و رفتاری ای تولید می کند بی آن که داده های مناسبی برای آن رفتار و الگو دریافت کرده باشد. 

فعل confabulate در زبان انگلیسی از فعل confabulari در لاتین آمده که از دو بخش ساخته شده است: پیشوند con به معنای «هم، با هم» و فعل fabulari به معنای «سخن گفتن، گپ زدن» (که fable در انگلیسی به معنای «افسانه و داستان ناراست» از همین آمده است). این واژه در دهه ی ١٩٢٠ م. / ١٣٠٠ خ. در بحث روان شناسی مطرح شد تا اختلال روانی یاد شده در بالا را با آن توضیح دهند و از سال های ١٩٩٧ م. / ١٣٧۶ خ. به بعد هم دکتر استفان تالر (Stephen Thaler) در بحث یادگیری ماشین و شبکه های عصبی و نیز نظریه ی شناخت (theory of cognition) آن را مطرح کرده است. فرهنگستان زبان برای این واژه و مشتق هایش برابری پیشنهاد نکرده است. در فرهنگ آریان پور هم چنین آمده است: «صحبت دوستانه کردن، گپ زدن، درد دل کردن، اختلاط کردن؛ در روان شناسی: افسانه سازی کردن، بخشی از خاطرات خود را باجزئیات من درآوردی پرکردن.» 

از این رو من دو پیشنهاد برای آن دارم. یا با توجه به ریشه ی fabulari و fable همان پیشنهاد آریان پور یعنی «افسانه سازی» را به کار ببریم. یا با توجه به مفهوم آن از «خاطره سازی، حافظه سازی» استفاده کنیم. بدین ترتیب فعل confabulate می شود «افسانه ساختن، خاطره ساختن، حافظه ساختن»؛ نام confabulation می شود «افسانه سازی، خاطره سازی، حافظه سازی»؛ صفت confabulated می شود «افسانه ساخته، خاطره ساخته، حافظه ساخته».