غول های فناوری در سیلیکون ولی در حال یک آزمایش بزرگ روی کودکان آمریکایی هستند و ما نباید به نتیجه این آزمایش چندان خوش بین باشیم. گوگل، با عرضه لپ تاپ های ارزان و اپ های رایگان، نقش مهمی در آموزش عمومی به عهده گرفته، مارک زوکربرگ، عمدتا از طریق بنیاد چان زوکربرک، سرمایه گذاری وسیعی در فناوری آموزشی انجام داده و نت فلیکس به فکر خلق ابزارهای فناورانه آموزشی الگوریتمی است. درواقع تکنولوژیست ها در ابعاد سیاسی و اخلاقی از خودشان هم جلو زده اند. اما شواهدی مبنی بر اینکه کارهایی که می کنند، اثر مثبتی خواهد داشت، در اختیار نداریم. چه خوش مان بیاید چه نه؛ آموزش موضوعی سیاسی است. مردم در دو سوی طیف جامعه، کتاب های علمی مختلفی می خوانند و بر مبانی مشترک علمی توافق نظر ندارند و آنچه ما برای یاددادن به فرزندان مان انتخاب می کنیم، بسته به عقایدمان، متفاوت است. این تاییدی بر وجود (و نه دفاع از) برنامه درسی ضد علمی است. سال گذشته وقتی دولت اوگاندا دستور تعطیلی 60 مدرسه از مجموعه شبکه مدارس مورد حمایت آنها را به اتهام آموزش پورنوگرافی و ترویج همجنسگرایی صادر کرد، زوکربرگ و بیل گیتس این موضوع را دریافتند. بپذیریم که اگر شرکت های فناوری پای شان را از گلیم شان درازتر کنند و به محدوده سیاست وارد شوند، چیزی شبیه این ممکن است در آمریکا هم اتفاق بیفتد. از سوی دیگر، دلایل قانونی هم برای نگرانی از نفوذ شرکت های فناوری در مدارس وجود دارد. این شرکت ها در قبال دسترسی به داده ها، خدمات رایگان ارایه می کنند که موجب نگرانی جدی درباره حریم خصوصی است. به ویژه که بدانیم به این ترتیب هر دکمه ای که کودکان مان در مهدکودک ها روی صفحه کلید می فشارند، ردگیری و ضبط می شود. مثلا پسر بزرگ من در دبیرستان دانش آموز موفقی است؛ اما در سنین ابتدایی مطالب را دیر درک می کرد و تا کلاس سوم در خواندن ضعیف بود. آیا این مساله باید به طور دایم در پرونده اش ثبت شود؟ آیا الگوریتم های آینده از این داده برای محاسبه میزان اعتبار بانکی یا فرصت شغلی استفاده نخواهند کرد؟