مجموع این مقالات بالغ بر 24 هزار کلمه بود که جان کلامش ضرورت تغییر سیاست ها و نگرش موجود به فضای سایبری کشورمان بود. علی القاعده در این فضای اندک نمی توان چکیده ای درخور ارایه کرد اما صرفا به دو بخش مهم این مجموعه مقالات می پردازم.

1- به نظر شما، رابطه تخریب محیط زیست و جنگل های شمال کشور، مصرف بنزین و تصادفات با حریم خصوصی چیست؟! شاید این پرسش در نگاه نخست اندکی بی ربط به نظر برسد اما نویسنده در آن مقاله با تاکید بر لزوم پرهیز از ورود به حریم خصوصی افراد در فضای مجازی به ذکر این مثال پرداخته و نقل به مضمون نوشته بود، این روزها کم نیستند افرادی که به هر شکل ممکن به دنبال خرید زمین، ویلا یا ملکی در دل جنگل های شمال کشور هستند، هدف اصلی این افراد که دیوارهای بلندی به دور خانه های خود در نقاط دوردست می کشند، دورماندن از نظارت های مرسوم به ویژه در پایتخت کشور است. در واقع آنها به جایی می روند که کسی کاری به حریم خصوصی آنها نداشته باشد. در واقع این افراد با مصرف بنزین و به جان خریدن امکان تصادفات و ترافیک، راهی گوشه و کناری می شوند تا به زعم خودشان، "آزاد باشند."

نویسنده در بخش دیگری از مطلب اینطور نوشته بود که اگر چنین فضایی در اروپا هم حاکم بود، چه بسا امروز وجب به وجب قاره سبز هم بنگاه های معاملات املاک سبز شده بود که جنگل فروشی می کردند. و بعد هم تاکید کرده بود اگر حریم خصوصی در تهران و شهرهای بزرگ تحت فشار نبود، اصولا نیازی به خروج از تهران و گاه جلای وطن نبود.

2- در بخش دیگری از این سلسله مقالات تاکید شده بود که چین به عنوان بزرگترین کشور سانسورگر اینترنت و در عین حال دومین اقتصاد قدرتمند دیجیتال دنیا بعد از آمریکا شناخته می شود. سپس به طرح این پرسش پرداخته بود که چطور چنین موضوعی امکان پذیر است و چین چگونه این دو نقیض را به شکل همزمان مدیریت می کند؟ یعنی هم محدودیت حاکم است و هم بزرگترین شکوفایی دیجیتالی؟