خسته از خط قرمزهایی که نزدیک شدن یا رد شدن از آن منجر به توقیف رسانه ها می شد، خسته از سلیقه ای عمل کردن رسانه ها پناه بردیم به شبکه های اجتماعی تا صدایمان شنیده شود. 

آهسته آهسته اما همین شبکه های اجتماعی دارد تبدیل به رسانه ای می شود که بعضی از ما از آن می ترسیم. پیش از این می گفتیم شبکه های اجتماعی رسانه های تک صدا نیستند اما حالا واکنش برخی از کاربران به نظرات مخالف آنقدر تند است که می توان گفت هر کسی فقط تریبون خود را برای حرف زدن می شناسد و گوش شنوایی ندارد. آزار کلامی، تهدید، توهین، نشر شایعات، تمسخر و پشت سر گذاشتن مرزهای اخلاقی در اظهار نظرات و برخورد برخی کاربران با یکدیگر باعث وحشت بسیاری از ماست. 

این مشکلی نیست که فقط ما با آن روبه رو باشیم و حتی صاحبان این شبکه ها را نیز به وحشت انداخته است. بی قانونی در رسانه ای که دسترسی به آن برای تمام مردم دنیا امکان پذیر است و حتی فیلتر شدنش نیز کمکی به ندیده گرفتنش نمی کند می تواند آسیب های جبران ناپذیری به جامعه وارد کند.

این وضعیت هنگامی ترسناک تر می شود که کاربران بدون در نظر گرفتن عوارض انتشار جزییات زندگی خصوصی شان، همه چیز را روی میز شبکه های اجتماعی می ریزند و برای عموم به نمایش می گذارند. 

بسیاری از کاربران هنوز متوجه نیستند انتشار عکس های خانوادگی، دوستانه، مهمانی ها، عکس های شخصی، انتشار جزییات زندگی روزمره، معرفی مکان هایی که حضور پیدا می کنند و غیره چطور می تواند زمینه بروز مشکل برای آنها را فراهم کند. 

پیش از آنکه شبکه های اجتماعی کارکرد مثبت شان را از دست بدهند و تبدیل به اسلحه خطرناکی در دست عده ای خاص شوند باید ابتدا خودمان حریم خصوصی خودمان را جدی بگیریم و شبکه های اجتماعی را حریم شخصی خود ندانیم. آگاهی از قوانین شبکه هایی که به عضویت شان در می آییم، دقت در دنبال کردن کاربران و نوع فعالیت مان در صفحات عمومی و خصوصی، توجه به آنچه از کار و زندگی شخصی منتشر می کنیم، پرهیز از قضاوت درباره اخباری که از صحت آنها باخبر نیستیم، رعایت اخلاق در تعامل با دیگران و احترام به حریم خصوصی دیگران از جمله مسایلی است که در فعالیت روزمره در شبکه های اجتماعی باید مد نظر قرار دهیم.