همه می دانیم که از جمله دلایل کاهش مخاطبان نشریات، ورود حجم بالایی از افراد دروغ نویس، رپورتاژنویس، باج گیر و افراد و رسانه های وابسته به کانون های قدرت و فساد، به عرصه اطلاع رسانی است.
برای ما که کار مطبوعاتی می کنیم یک نگاه به گردانندگان و رویکرد یک رسانه در هر شکلی اعم از چاپی، اینترنتی و غیره، به وضوح نشان می دهد که آنها واقعا رسانه هستند یا مشتی نان به نرخ روز خور که به قول معروف نوکر حاکم هستند نه بادمجان. اما برای همگان تشخیص این موضوع ساده نیست.
اگرچه صاحبان قدرت و ثروت نیز شبانه روز در حال ایجاد رسانه های وابسته به خود و انداختن مشتی پول جلوی بادمجان دور قاب چین ها هستند تا به این ترتیب با در اختیار گرفتن رسانه های بیشتر، دست برتر را در ایجاد جریان سازی های کاذب رسانه ای داشته باشند.
کار کردن در چنین فضایی سخت و فرسایشی است چراکه هر فساد مالی، اداری یا مدیریتی که رخ می دهد شاهد به صف شدن انبوهی از پادوهای رسانه ای هستی که کارشان ماله کشی یا پرت کردن حواس مردم به موضوعات زرد و بی ارزش است.
روز گذشته مطلب یکی از همکارانم را می خواندم تا آماده ارسال برای چاپ شود. مطلب که تمام شد، خستگی ام در رفت و بلافاصله برایش پیغام گذاشتم که "آفرین، گزارش خوبی بود، خدا تو را برای مطبوعات و کشور حفظ کند."
اکنون اما یکسالی می شود که بعد از انبوهی از تنگناها، بی مهری ها، تهدیدها، فشارها و مشکلات متعدد مالی و کاری و قانونی که روزنامه نگاران در کشور دارند، مشکل گرانی و کمبود کاغذ هم به آن اضافه شده است.
برخی اما می گویند مثلا مطبوعات نباشند چه می شود؟ مگر کسی هم هنوز رسانه ها را نگاه می کند؟
من اما در پاسخ می گویم، نگاه کنید که با وجود انبوهی از نهادهای نظارتی در دستگاه های مختلف، همه روزه شاهد رسانه ای شدن انبوهی از تخلفات عظیم هستیم، تخلفاتی که اگر رسانه ای نمی شدند، شاید همچون گذشته تا سال های سال هم ادامه می یافتند.
خلاصه آنکه با وجود تنگناهایی که روز به روز بیشتر هم می شود، اگر همین میزان رسانه های واقعی نبودند، برخی حیا و آش را با جایش بلعیده بودند.