اهمیت کابل‌های زیر دریا و ایمن‌سازی آنها

ریچارد سالگادو
بنابراین، زمانی که شرکت ارتباطات جهانی اچ جی سی روز دوشنبه اعلام کرد که چندین کابل زیر دریا در سواحل یمن در دریای سرخ که حجم عظیمی ‌از داده‌ها و ارتباطات را حمل می‌کنند، به طور ناگهانی قطع شده‌اند، نگرانی واقعی ایجاد شد. برخی گمان می‌کنند که این کابل‌ها عمداً بریده شده‌اند؛ اما حوثی‌ها بریدن کابل‌ها را تکذیب کرده‌اند.

کابل‌های آسیب دیده دریای سرخ نقاط مهمی‌ را نه تنها به صورت منطقه‌ای در خاورمیانه بلکه با قاره‌های آفریقا، آسیا و اروپا به هم متصل می‌کنند. گزارش شده است که تأثیر این اختلال بیشتر بر هند و کشورهای خلیج فارس وارد شده است.

تعمیر کابل‌ها به ویژه در منطقه‌ای پر از درگیری کار بسیار دشواری است و تخمین زده می‌شود که ماه‌ها طول خواهد کشید و بسیار پرهزینه خواهد بود. در همین حال، اپراتورهای کابل در تلاش هستند تا ترافیک را از طریق کابل‌های دیگر تغییر مسیر دهند.

این کابل‌ها بخشی از یک شبکه زیر دریایی آبی جهانی هستند که اطلاعات را با سرعت نور منتقل می‌کند. موسسات مالی، آموزشی و دولتی ما بدون این شبکه نمی‌توانند کار کنند. همین امر در مورد سیستم‌های مراقبت‌های بهداشتی، نیروهای نظامی، صنایع و افراد عادی نیز صدق می‌کند. جهان به شبکه کابل‌های زیر دریا وابسته است، بنابراین اطمینان از انعطاف‌پذیری آن در طول قطعی‌ها بسیار مهم است.

بار دیگر یک درس ارزشمند اما تلخ به ما ارائه می‌شود. دولت ایالات متحده در موقعیتی است که وضعیت را به طور قابل توجهی بهبود بخشد، اما هنوز اقدامات اساسی را انجام نداده است. این کشور باید مقاومت در برابر قطعی را به اولویت اصلی امنیت کابل‌های زیر دریا تبدیل کند و کابل‌های پیشرفته‌تر در مسیرهای جدید را ترویج کند، نه اینکه مانع آن شود.

کابل‌های زیر دریا به طور مرتب دچار قطعی می‌شوند. امروزه حدود 1.39 میلیون کیلومتر کابل زیر دریا در حال سرویس دهی هستند و برآوردها حاکی از آن است که سالانه حدود 150 بار قطعی‌های غیرمنتظره رخ می‌دهد.

اکثر قطعی‌ها نتیجه حوادث هستند. قرار گرفتن تجهیزات ماهیگیری روی کابل‌ها و پاره کردن آنها در صدر این لیست قرار دارد. همچنین رویدادهای طبیعی مانند فوران‌های آتشفشانی و زلزله می‌توانند کابل‌ها را به خطر بیندازند. زمین لرزه و سونامی ‌به بزرگی 9.0 ریشتری که در سال 2011 ژاپن را درنوردید، بسیاری از کابل‌ها و ایستگاه‌های زمینی را از کار انداخت. بدون مسیرهای جایگزین برای حمل ترافیک، بلایای طبیعی می‌توانند یک کشور را از بقیه جهان جدا کنند، همانطور که تونگا در سال 2022 پس از فعالیت‌های آتشفشانی که کابل‌های زیر دریا را قطع کرد، قطع کامل ارتباطات را تجربه کرد.

علت اختلال کابل‌های زیر دریا در دریای سرخ هنوز در حد حدس و گمان است. برخلاف اکثر قطعی‌ها، در اینجا شرایطی وجود دارد که نظریه عمدی بودن این اقدام را مطرح می‌کند؛ هرچند آن را ثابت نمی‌کند. قطعا زمانی که محل قطعی‌ها پیدا و بررسی شوند، اطلاعات بیشتری به دست خواهیم آورد، اگرچه ممکن است هرگز توضیح قاطعی نداشته باشیم.

بدون توجه به علت قطعی کابل‌های زیر دریا، اکنون فرصت مناسبی است تا به بررسی راه‌های مقاوم‌سازی این سیستم بپردازیم.

افرادی که خطوط تلفن ثابت خود را رها کرده‌اند و به تلفن همراه روی آورده‌اند، شاید باورشان نشود که ما هنوز برای اتصال نقاط مختلف جهان، به جای ماهواره، از سیم‌های فیزیکی قدیمی در مسافت‌های طولانی استفاده می‌کنیم.

در حال حاضر، ماهواره‌ها جایگزین مناسبی برای کابل‌های زیر دریا نیستند. اتصالات ماهواره‌ای بسیار کند هستند و پهنای باند آن‌ها نیز برای برابری با کابل‌ها بسیار پایین است. علاوه بر این، ماهواره‌ها نیز ممکن است آسیب‌پذیر باشند، به ویژه اگر کشورها به دنبال توسعه قابلیت‌های ضدماهواره باشند، همان‌طور که گزارش شده‌است روسیه در حال انجام چنین کاری است.

در حال حاضر، کابل‌های زیر دریا تنها گزینه‌ موجود برای برقراری ارتباطات بین‌المللی هستند. قطع شدن یک کابل، مشکل بزرگی ایجاد می‌کند. بنابراین، وجود کابل‌های جایگزین با ظرفیت کافی و سرعت مناسب برای برقراری سریع ترافیک ضروری است.

داشتن مسیرهای پشتیبان، این مزیت را دارد که حملات عمدی را کم‌اثر می‌کند و در نتیجه احتمال وقوع آن‌ها را کاهش می‌دهد. بهترین دفاع، داشتن تعداد زیادی کابل مدرن است که در مسیرهای مختلف اجرا شده و ایستگاه‌های زمینی پراکنده جغرافیایی را به هم متصل می‌کنند.

البته گفتن این موضوع بسیار راحت‌تر از انجام آن است. طراحی و ساخت یک سیستم کابل زیر دریا، کاری بسیار پرهزینه و زمان‌بر است. هزینه یک کابل برون‌قاره‌ای می‌تواند به صدها میلیون دلار برسد و تکمیل آن ممکن است نزدیک به یک دهه طول بکشد.

بخش زیادی از مهندسی و بهره‌برداری کابل‌های زیر دریا توسط بخش خصوصی و گاهی با حمایت مالی دولت‌ها انجام می‌شود. اولین کابل زیر دریایی برون‌قاره‌ای که نیوفاندلند را به ایرلند متصل می‌کرد، در سال ۱۸۵۸ توسط شرکت تلگراف اطلس گذاشته شد.

ملکه ویکتوریا و رئیس جمهور جیمز بوکانن برای افتتاح این دستاورد مهم، با سرعتی برابر با ارسال یک حرف در هر دو دقیقه، موفق به تبادل پیام شدند. این کابل چند هفته پس از راه‌اندازی با مشکل مواجه شد، اما عمر کوتاه آن، زمینه‌ساز دوره‌ی جدیدی از پیشرفت‌های عظیم تکنولوژیکی و گسترش کابل‌ها در پهنه‌ی وسیع اقیانوس‌های پهناور شد.

امروزه بسیاری از تازه‌ترین و طولانی‌ترین مسیرها توسط شرکت‌های سنتی تلفن، بلکه توسط غول‌های فناوریِ به اصطلاح «ابر مقیاس‌پذیر» مانند آمازون، گوگل، متا و مایکروسافت تأمین مالی، طراحی و ساخته می‌شوند. این نسل جدید از کابل‌ها می‌توانند ترافیک بسیار بیشتری را کنترل کنند، مسافت‌هایی را بسیار فراتر از آنچه حتی یک دهه پیش ممکن بود، طی کنند، به مناطقی بروند که قبلاً هرگز تحت پوشش قرار نگرفته‌اند و داده‌ها را بسیار سریع‌تر از هر کابلی در گذشته منتقل کنند. هر یک از این کابل‌های پیشرفته‌ی جدید، بر استحکام شبکه می‌افزاید.

با توجه به اهمیت کابل‌های بیشتر و بهتر، انتظار می‌رود که دولت ایالات متحده یک استراتژی ملی جامع و یکپارچه برای تشویق و تسریع استقرارهای جدید داشته باشد. این استراتژی باید بخش خصوصی را برای سرمایه‌گذاری در کابل‌های با ظرفیت بالا و تأخیر کم که مکان‌های متنوعی را به هم متصل می‌کند، تشویق کند. همچنین باید تعمیرات سریع را ترویج کند و به اشتراک‌گذاری اطلاعات تهدید برای کمک به مالکان کابل برای بهبود امنیت و پاسخ به حادثه بپردازد. اما دولت آمریکا هیچ استراتژی از این دست ندارد. در عوض، دولت تا حد زیادی به یک نظام صدور مجوز کند متکی است.